علی گنجه‌ای

بعد از یک سال و یک ماه و اندی، هفته پیش از اسکای اومدم بیرون. راستش همون ماه‌های اول فهمیدم که اشتباه کردم و جای خوبی نیومده‌ام ولی از یه طرف حقوقش خوب بود و از طرف دیگه فکر می‌کردم شاید یه مدت که بگذره بهتر بشه. بهتر که نشد بدتر هم شد. خلاصه به سال که رسید افتادم دنبال کار و پیدا کردم و از هفته پیش رفتم سر کار جدید. از ۵ فروردین.
اسکای تجربه‌ی خیلی عجیبی بود. توی یک سالی که اونجا بودم تقریبا هیچ کار مفیدی نکردم! یعنی آخر سال که می‌خواستم رزومه‌ام رو به‌روز کنم اصلا نمی‌دونستم چه دستاوردی یا چه مهارت جدیدی رو برای اون مدت ذکر کنم! اوایل خودم از این علافی معذب بودم ولی کم کم دیدم عادیه و مدیرم هم توقع بیشتری ازم نداره. ما یه تیم ده نفره بودیم که حجم کارمون شاید نصف کاری بود که من و Ben توی فوتوباکس دونفری انجام می‌دادیم!
یه چیزی می‌گم یه چیزی می‌شنوید! اصلا فاجعه‌ای بود! من بین دوستام معروفم به تنبلی و کم‌کاری. وقتی حوصله‌ی من یه جا از بیکاری سر بره دیگه خودتون بخونید که چه خبر بوده.
الان توی یه استارت‌آپ کوچیک مشغول به کار شدم که کلا ۱۵ نفر پرسنل داره و همه دور هم توی یه اتاق نسبتا کوچیک توی یه دفتر اجاره‌ای مرکز لندن کار می‌کنیم. ایده‌ی شرکت جالبه البته. بعدا در باره‌ش می‌نویسم.

وقتی صحبت از خارج و زندگی توی خارج می‌شه معمولا سوال دوم سومی که ازم می‌پرسن اینه که «اونجا بهره وام چند درصده؟». از اونور هر چند وقت یه بار توی شبکه‌های اجتماعی یه متنی دست به دست می‌شه که می‌گه مثلا نرخ بهره توی انگلیس نیم درصده و توی ژاپن منفی بیست و پنج صدم درصد و توی ایران ۲۰ درصد و تهش نتیجه می‌گیره که پس ما از خارجی‌ها رباخوارتریم.
موضوع اینه که چون سیستم بانکی ایران یه چیز من در آوردی و شترگاوپلنگیه، ما خیلی سر از کار سیستم بانکی رایج توی دنیا در نمیاریم و بیشتر این سوال‌ها و پیش‌فرض‌های غلط هم به خاطر همین بی‌اطلاعیه.
این چند تا نکته رو اگه درنظر داشته باشید تحلیل همه چیز راحت‌تر می‌شه:
۱- بانک یه بنگاه اقتصادیه که هدفش سود رسوندن به سهامدارها و بالا بردن ارزش سهامش توی بازار بورسه. درآمد اصلیش هم بهره وامیه که به مشتری‌هاش می‌ده. بانک تا بتونه از مشتری‌هاش بیشتر بهره می‌گیره و تا بتونه به سپرده‌گزارها کمتر سود می‌ده. فقط باید حواسش باشه توی رقابت بین بانک‌ها مشتری رو نبازه به یه بانک رقیب که بهره کمتر می‌گیره.
۲- چیزی به اسم ضامن توی رابطه بانک و مشتری وجود نداره. بانک وقتی به شما وام می‌ده اوضاع و احوال شما رو بررسی می‌کنه و با خودش حساب کتاب می‌کنه که چقدر احتمال داره این پول من رو پس نده. هر چی احتمالش بیشتر باشه (یعنی وام دادن ریسک بیشتری داره) بهره‌ای که می‌گیره بیشتره. تقریبا اینجوریه که هرچی مشتری آس و پاس‌تر و پول‌لازم‌تر باشه بهره بیشتری باید بده.
۳- وام‌های بلند مدت (مثلا وام مسکن) معمولا نرخ بهره‌شون شناوره و با توجه به یه فاکتورهایی از جمله نرخ تورم، بالا و پایین میره و بهره همیشه بالاتر از نرخ تورمه. توی ایران ممکنه آخر سر حساب کنید ببینید مجموع وام و بهره‌ای که پرداخت کردید با احتساب تورم کمتر از پولی که اول کار گرفتید می‌ارزه. خارج اینجوری نیست. بانک هیچ‌وقت ضرر نمی‌کنه. (در حقیقت باید نرخ تورم رو از بهره کم کنید تا نرخ بهره واقعی به دست بیاد. اینجوری می‌بینید بهره واقعی وام‌های ایران اونقدر هم زیاد نیست، گاهی منفی هم می‌شه. به خاطر همینه که مردم اینقدر برای وام گرفتن سر و دست می‌شکنن)
۴- «نرخ بهره پایه» که این روزا توی کشورهای غربی خیلی نزدیک صفر یا حتی منفیه، ربط چندانی به بهره‌ی وامی که بانک به مشتری می‌ده نداره. بهره وام مشتری طبق بند ۲ حساب می‌شه و حتی این روزا خیلی عادیه کسی بره بانک هزار پوند وام بخواد و بگن باشه، قابل شما رو نداره، بهره‌ش می‌شه ۲۰ درصد.
۵- بانک اگه پول لازم داشته باشه می‌تونه از بانک مرکزی با اون نرخ بهره پایه وام بگیره بنابراین انگیزه‌ای نداره که به حساب‌های سپرده‌ی مشتری‌هاش سود بالاتری بده. الان نرخ سود حساب‌های پس‌انداز یه چیزی نزدیک صفره.

شنبه اسباب کشی کردیم به خونه جدید. سر قضیه آینه شکسته هم مشکلی پیش نیومد. صابخونه گفت ۲۵ پوند می‌شه خسارتش، من هم گفتم باشه. تا پنجاه پوند هم حاضر بودم بدم.
بنگاهی جدید خیلی حرفه‌ای‌تره از قبلیه و خیلی کارهاش منظم و روی حساب بوده تا اینجا.
قبل از عقد قرارداد، بنگاه باید اوضاع مالی و کاری مستاجر رو بررسی کنه که ببینه آیا توان مالی پرداخت اجاره رو داره یا نه و مثلا آیا کلا آدم خوش حسابیه و صابخونه قبلی چی می‌گه و اینا. این کار رو بهش می‌گن Referencing و هزینه‌ش رو هم باید خود مستاجر بده.
رسم اینه که مجموع درآمد سالیانه خانوار باید حداقل سی برابر اجاره یک ماه باشه. اگر هم کسی اینقدر درآمد نداره (مثلا دانشجوئه) باید یه ضامن معرفی کنه که اون به جاش تعهد مالی بده.
بنگاه قبلی سر و ته قضیه رو با یه معرفی‌نامه که خودم از محل کارم گرفتم و یه تلفن به صابخونه هم آورد ولی جدیده کار رو سپرد به یه شرکتی که کارش Referencing ئه و اون، هم مستقیم با کارفرمای من تماس گرفت، هم با کارفرمای فاطی، هم با کتان (صابخونه قبلی).
یه کار دیگه که بنگاه باید بکنه اینه که یه لیست دقیق از وضعیت خونه و لوازمش تهیه کنه و ضمیمه‌ی اجاره‌نامه کنه تا موقعی که اجاره تموم می‌شه بر اساس اون بشه قضاوت کرد که مستاجر احیانا چه خسارتی به خونه و اسبابش زده. به این لیسته می‌گن Inventory. فکر کنم فارسی‌ش بشه سیاهه!
قبلیه خودش یه لیست دستی نوشت و داد ما امضا کردیم که واقعا اگه اختلافی پیش میامد به هیچ دردی نمی‌خورد.
این یکی اما باز یه پولی از ما و صابخونه گرفت و کار رو سپرد دست یه شرکت این‌کاره که اونم یه گزارش سی صفحه‌ای با عکس و ضمایم تحویل داده که تمام اسباب و وسایل و در و دیوارها و کفپوش‌ها رو با لکه‌ها و خراش‌هاشون تک‌تک فهرست کرده.

در مورد صابخونه‌م قبلا نوشته بودم. اوایل خیلی لارج بود و یکی رو استخدام کرده بود که به عنوان مباشرش به امور خونه رسیدگی کنه ولی بعدا از اونور بوم افتاد و همه کارهای تعمیراتی رو یا خودش انجام داد یا به دم دست‌ترین و ارزون‌ترین (و کارنابلدترین) آدم‌های بازار سپرد…
حالا بعد از سه سال که داریم آماده می‌شیم برای اسباب‌کشی، نگران بودیم که نکنه موقع تسویه حساب ایرادهای بنی‌اسراییلی بگیره و بخواد یه ضرر و زیان غیر منصفانه‌ای گردن‌مون بذاره. مخصوصا آینه‌ی یکی از کمدهای خونه رو من شکسته بودم (خرد و خاکشیر کرده بودم در حقیقت) مطمئن بودیم سر این باهاش به اختلاف می‌خوریم (مثلا نگران بودیم بگه برید کمد نو بخرید به جاش جایگزین کنید). از اون طرف در و دیوار یه جاهایی لک شده و از این جور چیزا که اگه کسی بخواد بهانه بگیره راه داره.
حالا داستان آینه هم جالبه. کمد ایکیا ست و قیمت نو ۱۴۰ پونده. آینه که شکست من زنگ زدم آیکیا گفتن نه این مدل یدکی نداره. به یکی دو تا شیشه بر هم زنگ زدم یکی قیمت داد ۱۷۰ پوند اون یکی ۲۱۰ پوند. یعنی انداختن آینه نو از خود کمد نو گرونتر در میومد. خلاصه گفتیم ولش کن موقع تسویه حساب جریمه‌ش رو می‌دیم …
دیروز زنگ زدم به معاملات ملکی گفتم آقا این ملکی که از طریق شما اجاره کردیم رو فلان وقت داریم تخلیه می‌کنیم و حالا اگه با مالک سر چیزی به اختلاف بخوریم تکلیف پول پیش که دست شماست چی می‌شه؟ طرف گفت نه سپرده پیش ما نیست. طبق قانون دادیمش دست TDS. اگه با مالک به توافق رسیدید که اعلام می‌کنید و پول رو پس می‌دیم اگر نه خود TDS باید بین‌تون داوری کنه به ما ربطی نداره.
یه کم پرس و جو کردم دستم اومد که از سال ۲۰۰۷ دولت یه قانونی برای حفاظت از سپرده مستاجرا گذاشته که طبق اون مالک حق نداره سپرده‌ رو پیش خودش نگه داره و باید بسپره به یه سازمان‌هایی مثل TDS که هم خرج نشه و هم اگه اختلافی پیش اومد اونا بیطرفانه قضاوت کنن.
بعد رفتم توی سایت TDS دیدم یه راهنمای دقیق و روشن و مفصلی در مورد شیوه محاسبه خسارت داره و چند جا هم تاکید کرده که ما به هیچ وجه از مستاجر نمی‌خواهیم که به جای چیز دست دوم و کارکرده چیز نو جایگزین کنه و توی محاسبه خسارت، عمر مفید اشیاء و تزیینات خونه رو حساب می‌کنیم. بعد یه قسمت دیگه خوندم عمر مفید تجهیزات اتاق خواب اگه کیفیت‌شون معمولی و متوسط باشه ۲-۳ ساله! فکر کنم اگه کمد رو آتیش هم می‌زدیم باز چیزی به صابخونه بدهکار نمی‌شدیم!

بعد از نزدیک پنج سال، جمعه هفته پیش خیلی غریبانه از فوتوباکس خدافظی کردم.
غریبانه ش به خاطر این بود که شب قبلش یعنی پنجشنبه شب پارتی سالانه شرکت بود. نمدونم چرا پارتی رو امسال انداخته بودن وسط هفته که ملت فرداش باید بیان سر کار؟
خلاصه همونطور که انتظار داشتم جمعه صبح دیدم نصفی نیومدن، اونا که اومدن هم قیافه ها دیدنی. شب قبلش به مشروب مفت رحم نکرده بودن و صبح همه خمار بودن الا من و رییس.
ظهر ناهار با تیم رفتیم بیرون ولی همه سرشون پایین بود حواسشون رو جمع کرده بودن قاشق رو اشتباهی نکنن توی چشمشون.
ساعت سه هم که جمع شدیم و رییس تقدیر و تشکری کرد، اومدم خاطره ای چیزی تعریف کنم ولی دیدم بیچاره ها از خماری و خستگی روی پاشون بند نیستن. یه خدافظی دست و پا شکسته ای کردم و کوله م رو انداختم دوشم و اومدم بیرون.

پنج سال پیش، پیدا کردن شغل اول توی انگلیس مصیبت بود.
مشکلات عمومی مهاجرت و آشنا نبودن با بازار کار و نداشتن شبکه و ضعف زبان و اینا به جای خود، اون موقع انگلیس توی اوج بحران رکود اقتصادی بود و کلا کار کم بود.
الان بعد از پنج سال اوضاع اقتصادی، خصوصا وضع صنعت IT خیلی بهتره و اتحادیه‌های کارفرماها دارن به ترزا می، وزیر کشور، فشار می‌آرن که خانوم مهاجر متخصص لازم داریم و لطفا ویزای کاری رو دوباره باز کن (از همون پنج سال پیش انگلیس صدور ویزای کار رو خیلی محدود کرده). من هم بالاخره بیشتر با بازار کار آشنا شده‌م و سابقه‌ای و نیمچه شبکه‌ای دارم برای خودم و زبونم هم بهتر می‌چرخه.

شغل دوم خودش منو پیدا کرد!
یه مدت بود که بنگاه‌های کاریابی خیلی توی لینکدین باهام تماس می‌گرفتن که آقا فلان کار هست اگه دوست داری زنگ بزن قرار مصاحبه بذاریم. معمولا جواب نمی‌دادم یا می‌گفتم که من یه پروژه‌ی خیلی هیجان‌انگیز دستمه و می‌خوام تا آخر سال ۲۰۱۵ توی فوتوباکس بمونم که بالای سر پروژه باشم.
البته پروژه بهانه بود و منتظر بودم ویزای اقامت دائم بگیرم که دیگه وابسته به کارفرما نباشم برای تمدید ویزا و دستم برای چونه زدن بازتر باشه.
اوایل نوامبر (ماه ۱۱ میلادی) یکی از یه شرکت رسانه‌ای به اسم Sky تماس گرفت که ما یه موقعیت شغلی داریم که دقیقا خوراک خودته. گفتم باشه ولی من زودتر از فوریه نمی‌تونم شروع کنم (ماه ۲ سال بعد). گفت طوری نیست.
برای دوشنبه‌ی هفته‌ی بعدش قرار مصاحبه‌ی تلفنی گذاشتیم که خوب پیش رفت و برای جمعه‌ی همون هفته قرار گذاشتیم برای مصاحبه‌ی حضوری. جمعه غروب رفتم دو ساعت با کسی که قرار بود همکار مستقیمم باشه مصاحبه فنی کردیم که هم اون از من خوشش اومد و هم من از اون. شنبه و یکشنبه که تعطیل بود، دوشنبه صبح ساعت ۹ زنگ زدن پیشنهاد کار دادن.
از اون طرف چند ماه بود که داشتم با گوگل مصاحبه می‌کردم برای یه موقعیت شغلی توی استرالیا که دقیقا همون دوشنبه جواب منفی دادن (اینو حوصله داشتم درباره‌ش می‌نویسم).
خلاصه پیشنهاد اسکای رو قبول کردم و صبر کردم تا آخر آذر که ویزای اقامت دائمم اومد و فرداش، اول دی، از فوتوباکس استعفا دادم. ظرف یه ماه باید کارهام رو تحویل بدم و بعد می‌رم سر کار جدید.
چهار سال و نیم پیش درباره‌ی پیدا کردن شغل اول اینجا نوشته‌م: بالاخره کار!
از فردا باید کارهام رو تحویل بدم به همون همکاری که وقتی داشتم تیمم رو عوض می‌کردم کار قبلی رو بهش تحویل داده بودم: بی‌حریمی

کسایی که می‌خوان ویزای اقامت دائم بگیرن باید یه امتحان بدن به اسم Life in the UK test. یه کتاب مرجعی داره به همین عنوان که وزارت کشور منتشر می‌کنه و هر چند سال یه بار هم یه ویرایش جدیدش میاد.
ثبت نام می‌کنی و پنجاه پوند می‌دی و با دو تا مدرک شناسایی در دست می‌ری محل امتحان و پشت کامپیوتر ۲۴ تا تست می‌زنی که اگه ۱۸ تاش رو درست جواب دادی قبولی. ۴۵ دیقه وقت داره ولی بیشتر از چهار-پنج دیقه طول نمی‌کشه و جوابش رو هم بلافاصله بعد از امتحان می‌دن.
مسوول پذیرش مدارک شناسایی رو همچین خیلی چارچشمی بررسی می‌کنه و چند تا سوال هم از جزئیات‌شون می‌پرسه که مطمئن بشه خودِ خودتی و کسی رو جای خودت نفرستادی.
کتابش در مجموع کتاب مفیدی بود. خب آدم توی یه کشوری که چند سال زندگی کنه به هر حال یه چیزایی در موردش یاد می‌گیره ولی یه چیزایی هم هست که یا سر و کار آدم به‌شون نمی‌افته (مثلا سیستم قضایی) یا به‌شون علاقه نداره (مثلا افتخارات ورزشی) یا جسته گریخته یه چیزایی در موردشون می‌دونه ولی باز هم یه خلاصه جامع به درد می‌خوره (مثلا تقسیمات کشوری و کجا می‌شه بریتانیا کجا می‌شه UK و کامن‌ولس چیه و این حرفا).
من قسمت تاریخش رو خیلی خوشم اومد و از همه بیشتر به شخصیت هنری هشتم علاقه پیدا کردم و الان از سر جوگیری دارم یه رمان تاریخی در موردش می‌خونم به اسم Wolf Hall
چند سال پیش یکی از دوستام توی ایران یه آپارتمان خریده بود از تعاونی مسکن محل کارش. هیات مدیره‌ی ساختمون یه برگه A4 به عنوان خوشامدگویی و یادآوری قوانین ساختمون داده بودن دستش. چند بند اولش مسائل مربوط به ساختمون بود که مثلا آشغالا رو کی بذارید بیرون و از آسانسور چه جور استفاده کنید و اینا. بعد هر چی می‌رفتی جلوتر حرف‌هاش نامربوط‌تر می‌شد مثلا وسطاش گفته بود که توی خونه از پرده‌ی توری استفاده کنید که از آفتاب بیشتر بهره ببرید و دیگه آخرش رفته بود توی این مایه‌ها که با بچه‌هاتون مهربون باشید و باهاشون با محبت رفتار کنید و این حرف‌ها.
این کتاب زندگی در انگلستان هم آخراش یه کم رفته بود توی باقالی‌ها. مثلا توضیح داده بود که مردم انگلستان از اینترنت و شبکه‌های اجتماعی برای چی استفاده می‌کنن یا توصیه کرده بود که به همسایه‌هاتون احترام بذارید و باهاشون دوست باشید که اگه خواستید برید مسافرت روتون بشه کلید خونه رو بدین به‌شون که بیان گلدوناتون رو آب بدن!

بیشتر سینماهای انگلیس مال یکی از سه تا شرکت بزرگ زنجیره‌ای ان. Odeon و Vue و Cineworld. سینماهای مستقل هم هستن ولی هر چند وقت یه بار خبر میاد که یکی دیگه‌شون رو هم یکی از این غولا خرید و اهل فرهنگ هم یه خورده نگران و ناراحت می‌شن که فلان سینما که توی فلان جنبش اجتماعی یا واقعه‌ی تاریخی نقش داشته الان تبدیل شده به صرفا یه شعبه‌ی دیگه از فلان زنجیره، ولی خب چه چاره.
قیمت بلیط بسته به شعبه و فیلم و زمان نمایش بالا و پایین داره ولی برای فیلم‌های دوبعدی دور و بر ۹ پونده و سه بعدی ۱۰ پوند. طبق معمول همه‌ی کاسبی‌ها، وقتی می‌ری پای پرداخت کلی بهت پیشنهاد می‌شه که بیا فلان‌قدر بیشتر بده واسه فلان امتیاز. مثلا ردیف آخر بشین یا (برای فیلم‌های اکشن) روی صندلی‌ای بشین که متناسب با فیلم زیر کونت تکون تکون می‌خوره (DBOX) یا اینجور چیزا.
قبلا اگه می‌خواستی چیزی بخوری توی سینما حتما باید به قیمت دولا پهنا از بوفه می‌خریدی ولی چند ساله قانون تصویب شده که تماشاچی اگه دلش خواست می‌تونه چیپس و پفک‌ش رو با خودش بیاره و قیمت بوفه‌ها هم تا جایی که دیده‌م معقول و رقابتیه.
خونه‌ی قبلی‌م نزدیک یه شعبه‌ی Odeon بود. نزدیک که نه، نیم ساعت پیاده راه بود ولی مسیرش خیلی قشنگ بود. خیلی وقتا آخر هفته یه پیاده‌روی‌ای می‌کردم و فیلمی می‌دیدم و نهاری هم اون دور و بر می‌خوردم و دوباره قدم‌زنان برمی‌گشتم خونه.
کلا وقت‌گذرونی بدی نبود ولی گاهی هوا یاری نمی‌کرد برای پیاده‌روی گاهی فیلمش خوب از آب در نمیامد. دفعه‌ی آخر وسط راه بارون خیلی تندی گرفت و من آب‌چکان و سگ‌لرز-زنان نشستم پای Red 2 که یه چیزی اونور مزخرف بود و بعدش برگشتم خونه یه XBOX سفارش دادم و کلا قید سینما رفتن رو زدم و اوقات فراغت رو با بازی کامپیوتری پر کردم برای یه مدت.
خونه‌ی فعلی‌م نزدیک یه شعبه‌ی Cineworld ئه. این سینه‌ورلد یه جور اشتراک نامحدود داره که ماهی شونزده پوند می‌دی و دیگه سینما در اختیارته، هر چند بار هر فیلمی خواستی می‌بینی. واسه‌ی کسی که بیشتر از دوبار در ماه بخواد بره سینما خیلی می‌ارزه. من یه سالیه که مشترکم و تقریبا هرچی فیلم زبان انگلیسی نشون داده دیده‌م. حتی اونایی که مطمئن بودم خوشم نمی‌یاد رو هم یه «مفت باشه کوفت باشه» گفتم و نشستم دیدم. اگه سرگرمی بهتری نداشته باشم معمولا روزهای زوج می‌رم سینما. روزهای فرد آن‌کال ام و باید خونه باشم.
محل ما چون هندی خیلی داره سینما فیلم به زبان هندی و تامیلی هم میاره. از ده تا سالن‌ش معمولا سه تا یا چهار تا فیلم هندی نشون می‌دن با زیرنویس انگلیسی. تازگی دوتا فیلم هندی دیدم که هر دو خیلی افتضاح بودن. نمی‌دونم شانس من بد بوده یا بضاعت سینمای هند همینه یا فیلم‌های خوب هم تولید می‌کنن ولی سینه‌ورلد نمیاره.

یه بار یه آقایی پسرش رو آورد و گفت که لطفا این پسر من رو نصیحت کن که اینقدر با کامپیوتر گیم بازی نکنه!
جزییاتش ربطی به موضوعی که می‌خوام تعریف کنم نداره ولی زمان دانشجویی یه منبع درآمد ما تمرین و پروژه نوشتن واسه دانشجوهای دیگه بود. این آقا هم عموی یه دختر خانومی بود که توی دانشگاه غیر انتفاعی نور درس می‌خوند و تا بیاد فارغ‌التحصیل بشه چند ترمی کمک‌خرج من و امید و چندتای دیگه از بچه‌ها شد. اگه درست یادم مونده باشه خونه‌ی خودشون یه جای خیلی دوری بود و من گفتم نمی‌تونم تا اونجا بیام و قرار شد خانوم بیاد خونه‌ی عموش که نزدیک‌تر بود به من.
خلاصه آقای عمو گفت که بیا پسرم رو نصیحت کن و من گفتم چه نصیحت کنم که خودم هم بازی می‌کنم. گفت آخه این خیلی بازی می‌کنه! گفتم مثلا جقدر؟ گفت مثلا یه صبح تا ظهر می‌شینه پای کامپیوتر بلند نمی‌شه. گفتم من یه بار سه شبانه‌روز از پای بازی بلند نشدم! چشماش گرد شد و کمی ساکت موند و گفت باشه پس من برم یکی دیگه رو پیدا کنم شما خودت نصیحت‌لازمی!
بازی‌ای که سه شبانه روز نشستم پاش تا تموم شد اسمش بود Jagged Alliance.
اون موقع خوابگاه بودیم و من کامپیوتر نداشتم و روی کامپیوتر بچه‌ها بازی می‌کردم. بیشتر روی کامپیوتر امین فیروزشاهیان که خودش بازی رو معرفی کرده بود و یه جورایی تقصیر داشت توی معتاد شدنم.
داستان بازی این بود که توی یه جزیره‌ای آزمایش اتمی انجام داده بودن و بعضی درخت‌ها یه جهش ژنتیک پیدا کرده بودن. یه پدر و دختر دانشمندی کشف کرده بودن که از این درخت‌های جهش‌یافته می‌شه یه ماده‌ی ارزشمندی تولید کرد و یه آزمایشگاه تاسیس کرده بودن توی جزیره برای همین کار. اونوقت یکی از کارمنداشون اومده بود جزیره رو از دست‌شون در آورده بود و داشت درآمد رو می‌زد به جیب. پدر و دختره ما رو استخدام کرده بودن که جزیره رو از چنگ یارو در بیاریم. ما هم با یه گروه ارتش خصوصی در ارتباط بودیم که باید از بین‌شون یه تیم استخدام می‌کردیم و با اینا می‌رفتیم به جنگ یارو و جزیره رو قسمت به قسمت آزاد می‌کردیم.
بازی خیلی پیچیده و سختی بود. غیر از خود جنگ و مساله‌ی هدایت کردن تیم توی میدون نبرد، کلی مساله جانبی هم بود که بازی رو خیلی واقعی می‌کرد. مثلا اول کار هم خیلی دست‌تنگ بودی هم بی‌تجربه و مزدور حسابی نمی‌تونستی استخدام کنی. حسابی‌هایا خیلی گرون بودن یا حاضر نبودن با آدم بی‌نام و نشون کار کنن. بعد هم بازی یه مسائلی مثل خستگی، پایین و بالا شدن روحیه، مشکلات شخصی اعضاء تیم با همدیگه و چیزای اینجوری رو خیلی خوب شبیه‌سازی کرده بود و وسط جنگ قوز بالای قوز می‌شدن.
بین کسایی که می‌تونستیم استخدام کنیم یکی بود به اسم ایوان که افسر سابق ارتش سرخ بود و مهارت‌های جنگی‌ش خیلی خوب بود ولی غریب بود و انگلیسی هم بلد نبود به خاطر همین، هم دستمزدش نسبتا پایین بود هم به پیشنهاد استخدام ما نه نمی‌گفت. همیشه اولین کسی که استخدام می‌کردیم ایوان بود و اگر هم کشته می‌شد بازی رو از اول شروع می‌کردیم. از حرف زدنش هم چند کلمه روسی یاد گرفته بودیم. هنوز بعد این همه سال یادمه که کرشا یعنی باشه یا ایچیوا یعنی یه چیزی.
من انقدر گیر داده بودم به این بازی و همیشه خراب بودم اتاق بچه‌ها تا با کامپیوترشون بازی کنم که برام دست گرفته بودن و جوک می‌ساختن.
یکی از هم‌اتاقی‌ّای خودم هم کامپیوتر داشت ولی رو نمی‌داد کسی با کامپیوترش بازی کنه. یه روز چهارشنبه‌ای توی ماه رمضون این هم‌اتاقی‌مون پا شد بره قم (قمی بود). پا شو که از در گذاشت بیرون من نشستم پشت کامپیوترش و ایوان رو استخدام کردم و یا علی … افطار شد، سحر شد، دوباره افطار، دوباره سحر خلاصه یه کمی بعد از افطار جمعه من قسمت شصتم رو هم آزاد کردم و بازی تموم شد.
یکی از شادترین خاطره‌هام همون شبه که گیج و ویج نشسته بودم وسط اتاق و از خستگی خوابم نمی‌برد و مخم ‌هم اصلا کار نمی‌کرد و در عین حال می‌خواستم نشون بدم که هیچی‌م نیست و حالم خوبه و سعی می‌کردم توی صحبت‌های هم‌اتاقی‌هام شرکت کنم ولی جواب‌های خیلی چرت و پرت می‌دادم و همه غش غش می‌خندیدن خودم هم همراه‌شون.

وقتی که خبردار می‌شیم یه نفر جدید استخدام شده و قراره به تیم‌مون اضافه بشه اولین کاری که می‌کنیم می‌ریم اسمش رو سرچ می‌کنیم. معمولا اولین نتیجه‌ی گوگل، پروفایل لینکدین طرفه. یه نگاهی می‌ندازیم ببینیم طرف چه شکلیه و قبلا کجا بوده و به نظر میاد چه جور آدمی باشه.

هفته‌ی پیش گفتن که یه نفر استخدام شده به عنوان مسوول امنیت «مونپیگ». این مونپیگ یکی از شرکت‌های زیرمجموعه‌مونه که از خود فوتوباکس معروف‌تره و کارش چاپ کارت پستال‌های سفارشیه. کسی از من بپرسه کجا کار می‌کنی اگه بگم فوتوباکس یکی در میون باید توضیح بدم که چه شرکتیه و چیکار می‌کنه ولی مونپیگ رو همه می‌شناسن. دو-سه ماه پیش سایت مونپیگ هک شد و یه سری اطلاعات کاربراش لو رفت و خیلی رسوایی به بار اومد و به خاطر همین مسوول امنیت قبلی رو کنار گذاشتن و این جدیده رو استخدام کردن.

خلاصه ما هم طبق عادت رفتیم اسم طرف رو سرچ کردیم، چون اسمش هم خیلی خاصه مطمئن بودیم دیگه صاف می‌ریم توی لینکدین ولی دیدیم یا ابالفضل! چشم‌مون چارتا شد از دیدن نتایج جستجو!

طرف یه مسلمون سریلانکایی ئه که به عنوان همجنس‌گرا پناهنده شده به انگلیس. بعد با یکی که بهش توهین جنسیتی کرده گلاویز شده و همچین زده طرف رو ناکار کرده که محکوم شده به ۸ سال زندان. پنج سال از زندان رو گذرونده و آزاد که شده ادعا کرده من دیگه گرایش جنسیم عوض شده و الان به جنس مخالف علاقه دارم و رفته زن گرفته و بچه دار هم شده. بعد اداره مهاجرت می‌خواسته به خاطر سابقه‌ی جنایی از کشور اخراجش کنه رفته شکایت کرده و اعتراض کرده به حکم اخراج و دادگاه تجدید نظر حکم رو لغو کرده و بر مبنای موازین حقوق بشر بهش پناهندگی داده. این حکم خیلی زمان خودش سر و صدا کرده توی روزنامه‌ها مخصوصا دست راستی‌ها که حالت عادی هم یه مقدار ضد مهاجر هستن صداشون در اومده که این چه وضعیه که یکی که همچین جرم خشنی انجام داده رو نمی‌تونیم از کشور اخراج کنیم! وزارت کشور هم اعلام کرده که اصلا ما قانون مهاجرت رو عوض می‌کنیم که دیگه دادگاه همچین حکمی نتونه بده!

تازه این همه‌ش نیست … یه خبرهایی هم درباره‌ی نقش همکار جدیدمون توی بحران لیبی و ادعاش که تهدید به قتل شده و این جور چیزا هست که هنوز فرصت نکرده‌م بخونم.