برچسب: بوشهر

جدیدا به NGO می‌گویند «سازمان مردم‌نهاد» یا به اختصار «سمن». یکی از این سمن‌ها توی بوشهر هست به اسم «سازمان مردم نهاد علم درخشان».

این سازمان توی کلیسای ارامنه‌ی بوشهر یک نمایشگاه کوچک (کمی هم محقر) جاذبه‌های گردشگری برگزار کرده بود که خیلی دیدن نداشت! ولی اعضاء سازمان جوان‌های خیلی خوشرو و خوش‌برخوردی بودند و کلی به ما راهنمایی‌های گردشگری ارائه کردند.

کلیسای ارامنه هم ساختمان جالبی بود. محرابش بیشتر شبیه محراب مسجد بود و سالنی با سقف بسیار بلند داشت که می‌گفتند تیرهای چوبی بیست متری آنرا انگلیسی‌ها هدیه کرده‌اند.

چیزی که بیشتر برایم جالب بود قبرستان کلیسا بود با قبرهایی که از بیش از صد سال پیش تا بحال سالم مانده بودند و بیشتر مربوط به انگلیسی‌ها بودند. من حداقل قبری مربوط به یک ارمنی باشد ندیدم.

کلی دلم به حال مرحوم «جورج فردریک سیمپسون» سوخت که در اوج چل‌چلی در بوشهر غریب‌مرگ شده و با همسرش احساس همدردی کردم!

بنده‌ی خدا کلی از چارمونتِ دورچست‌شایر کوبیده و آمده تا روی عرشه‌ی کشتی Kilwa بمیرد. احتمالا البته منصبی داشته که زنش را هم همراهش آورده بوده.

قبر یک نظامی آلمانی هم بود که او هم در 35 سالگی در دیار غربت جوانمرگ شده بود. انگار سنگ قبر مرحوم اشترتسل را انگلیسی‌ها ساخته بودند چون به جای Deutschland نوشته بودند Germany (شاید هم دیده‌اند Deutschland روی سنگ جا نمی‌شود گفته‌اند اینجا که همه انگلیسی بلدند بنویسیم Germany!)

دیوار ساحلی بوشهر را دارند بازسازی می‌کنند. هنوز خیلی از کار مانده ولی وقتی تکمیل شود خیلی زیبا می‌شود.

یک عنصر معماری سنتی بوشهر، تیرهای چوبی است که از بنا بیرون زده یا بین دو ستون نمایان است.

توی بازسازی دیوار ساحلی هم به احترام معماری سنتی، از تیرهای چوبی رنگ شده‌ی قهوه‌ای سوخته استفاده کرده‌اند که خیلی به ساحل جلوه می‌دهد.

نگاهی سرسری به بافت تاریخی بوشهر انداختیم.

مثل همه‌ی بافت‌های تاریخی که دیده‌ایم در حال متلاشی شدن بود. (شنیده‌ام اوضاع بافت تاریخی یزد بهتر است. باید برویم و ببینیم)

کوچه‌های بافت تاریخی خیلی تنگ بود و مشکل می‌شد از خانه‌های دو-سه طبقه‌اش عکس گرفت.

اصولا انتظار داشتم چیزی ببینم در مایه فضاهای فیلم «تنگسیر» که ندیدم. نمی‌دانم این فضاها از بین رفته‌اند یا جای دیگری از بوشهراند که به چشم ما نخورد.

به هرحال بوشهر را خیلی سرسری زیارت کردیم.

این چادرهای «دو حلقه» اساسی‌ترین نقش را در افزایش سفرهای نوروزی و غیر نوروزی دارند. ملت به جای اینکه فکر هتل و رزرواسیون و خرج و ارائه‌ی اصل شناسنامه باشند، چادر را می‌اندازند روی باربند و هر کجا که خوششان آمد علمش می‌کنند و شبی می‌خوابند تا صبح فردا.

توی عید، هرجای مرز پرگهر که پایت را می‌گذاشتی رنگ و وارنگ چادر می‌دیدی و زندگی چادرنشینی و گاز پیک‌نیک و زیلو. کیسه خواب البته هنوز رسم نشده و خانواده‌ها از همان لحاف و دشک معمول استفاده می‌کنند.

بعضی‌ها البته خیلی در مکان‌یابی بی‌استعداد بودند. این ساختمان نیمه‌کاره در یکی از پرهیاهو ترین خیابان‌های گناوه بود و جوی روبرویش هم بوی تعفن می‌داد.

فکر می‌کنید این نقاشی دیواری، روی دیوار کدامیک از مجتمع‌های اقامتی بوشهر نقش بسته است؟

بعله! این نقاشی و چند نقاشی کج و کوله دیگر، تزئینات داخلی «مهمانسرای شهدای خلیج فارس» است مربوط به نیروی دریایی سپاه. (گفتم که همه چیز در بوشهر یک خلیج فارس ته‌اش دارد!)

فکر کنم سپاه دلش نخواسته به خرج بیافتد و کار را سپرده دست سربازهایش و آنها هم که دلشان نسوخته بوده چنین چیزهایی تحویل داده‌اند!

توی جاده‌ی بوشهر، به جای اینکه تابلو بزنند «بوشهر فلانقدر کیلومتر»، زده‌اند «خلیج فارس فلانقدر کیلومتر»!، دانشگاه بوشهر هم اسمش «دانشگاه خلیج فارس» است. ته اسم همه‌ی مراکز دولتی و نظامی هم یک «خلیج فارس» چسبیده…

خوب اینها کار دولت است اما ملت هم از دولت کم نیاورده‌اند و اسم «همه چیز» را گذاشته‌اند «همه چیز خلیج فارس»!

رستوران:

مکانیکی:

مصالح فروشی:

مشاور املاک:

فروشگاه لوازم خانگی:

و هر چیز دیگر که فکرش را بکنید… حتی آرایشگاه زنانه و باشگاه بدنسازی!

بعید نمی‌دانم چند وقت دیگر اسم بچه‌شان را هم بگذارند «خلیج فارس»