درخت انجیر، کابوس کسانی است که باید از بناهای باستانی نگهداری کنند. انجیر خیلی راحت لابلای صخرههای سنگی ریشه میدواند و ریشهاش پس از مدتی باعث خرد شدن سنگ و ریزش آن میشود. برای همین در گزارشهای مرمت آثار باستانی چنین عبارتهایی میخوانیم: «راهساز يادآور شد: ۱۰ قطعه سنگ ديگر در پي عوامل طبيعي و به خصوص رشد درختان انجير از محل اصلي خود بر روي بناي آرامگاه جابجا شده بودند كه آنها نيز پس از جداسازي دوباره بر سر جاي اوليه خود قرار داده شدند.» (به نقل از روزنامه ایران)
بعضی باستانشناسان حدس میزنند، شیوهی استخراج سنگ در معادن باستانی مصر اینطور بوده که اول سوراخهایی در سنگ ایجاد میکردهاند و در این سوراخها ریشهی انجیر میچپاندهاند، بعد این ریشهها را خیس میکردهاند و با این کار از داخل به سنگ فشار میآمده و در نتیجه بخشی از سنگ از روی رگههای طبیعی خودش جدا میشده.
واقعا نمیدانم این شیوه عملی است یا نه؟ ولی ایدهی جالبی است!
با سلام و خسته نباشید واقعا عالی بود خواهش می کنم ادامه بدید ای ول دمت گرم
به نظر من اگه سنگ رو با گوشت کوب بکوبیم تا خرد بشه، خیلی زودتر به نتیجه می رسیم تا اینکه سوراخی حفر کنیم، درون آن ریشه انجیر بچپانیم، ریشه ها را خیس کنیم تا بلکه سنگ خرد شود !
ولی فکر باحالی است !
درخت انجیر معابد درخت لور هست و فقط از نظر اسمی شباهت دارند.
درخت انجیر معابد – احمد محمود رو که خوندین – انگار رسم بوده نزدیک نیایش گاه ها درخت انجیر می کاشتند .
علی، به یاد آن درخت که بر روی دیوار قلعه رودخان رشد کرده بود و در حال تخریب آن دیوار بود افتادم.