توی سرای مشیر مغازه‌ای هست که در کنار فروش فرش و گلیم و جاجیم و صنایع دستی، لباس ایلیاتی هم کرایه می‌دهد برای عکس گرفتن. دخترخاله‌ها هر کدام یک دست کرایه کردند (به نظرم دستی دو هزار تومان) و – خدا برکت بدهد به عکاسی دیجیتال – نفری 200-300 عکس تکی و دو نفری و سه نفری انداختند در فیگورهای مختلف.
عمو سیبیل با این هیبت خانی و تفنگ و قطار فشنگ، توی حیاط سرای مشیر ایستاده بود تا گردشگرها کنارش بایستند و آن کلاه سفید را سرشان بگذارند و تفنگ و کیسه باروت را دست‌شان بگیرند و عکسی بیندازند و چیزی به عمو سیبیل بپردازند. معمولا پانصد یا هزار تومان.
سرای مشیر، در بازار وکیل شیراز، یکی از آن جاهایی است که حتما باید سر بزنید.
درست است که الان بیشتر مغازه‌هایش بدلیجات بنجل می‌فروشند و از این مجسمه‌های سیاه مولاژ با طرح تخت جمشید؛ اما لابلای این بنجل‌فروشی‌ها چند تا عتیقه/صنایع دستی فروشی پدر-مادر-دار هم هست که همیشه چیزی برای خریدن (یا قیمت کردن و حسرت خوردن) دارند.
آن قلمدان فولادی سمت چپ ویترین را سال 85 می‌داد 110 هزار تومان و امسال به 100 هزار تومان هم راضی بود. فکر می‌کنم ده-دوازده سال دیگر بالاخره بخرمش!
همینجا توی سرا یک عتیقه فروش یهودی بود با یک مغازه‌ی خیلی آشفته، خیلی دیدنی که این بار هر چه گشتم پیدایش نکردم. توی بساطش کلی دستنویس‌های قدیمی داشت… قباله‌ی ازدواج و از این جور چیزها.
