علی گنجه‌ای

علی سرزعیم باید تا حالا دیگر رسیده باشد به میلان و چه بسا توی آپارتمان جدیدش مشغول چرت زدن باشد. قرار است در یکی از دانشگاه‌های آنجا دکترای اقتصاد بخواند و قاعدتا سه چهار سالی باید میلان زندگی کند.

آشنایی من و علی برمی‌گردد به روزهای اول دانشگاه، آن وقت‌ها که تازه کارت دانشجویی گرفته بودیم و ذوقش را داشتیم و به هر مناسبت دلمان می‌خواست به عالم و آدم نشانش بدهیم. بهانه‌اش را هم خدا می‌رساند. آن وقت‌ها فکر کنم خیلی بیشتر از حالا از آدم کارت شناسایی طلب می‌کردند؟ یا شاید هم کلا ۱۸ ساله‌ها بیشتر از ۳۱ ساله‌ها به کارتشان نیاز پیدا می‌کنند؟

به هر حال یکی از همان روزهای ذوق کارت، رفته بودم شعبه‌ی بانک تجارت نزدیک دانشگاه که دیدم یکی دیگر از سال اولی‌ها جلوی من است و به عنوان کارت شناسایی دارد کارت دانشجویی‌اش را نشان متصدی می‌دهد و اسمش هم از روی کارت، علی سرزعیم است. خلاصه سر صحبت را باز کردم که «آقای سرزعیم، چه رشته‌ای هستید؟». هنوز علامت سوال ته جمله‌ام خشک نشده بود که برگشت و گل از گلش شکفت و شروع کردیم به صحبت و بعد هم پیاده تا دانشگاه قدم زدیم و تمام سال‌های دانشجویی و سال‌های بعدش (تا قبل از این که ازدواج کند 😉 ) یک کار عمده‌مان توی زندگی همین دو نفری قدم زدن و حرف زدن بود.

بعدها البته فهمیدم که قبل از آن آشنایی بانکی یکی دوبار می‌خواسته سر صحبت را با من باز کند ولی موردش پیش نیامده و دلیل آن گل از گل شکفتنش هم همین بوده است.

«بسی رنج بردیم در این سال سی / که رنج برده باشیم فقط، مرسی!»

محسن نامجو، آخر آهنگ دهه شصت

(یکی لطفا یک نسخه کم کیفیت تر از این ویدئو آپلود کنه. این یکی حجمش 256 مگه!)

به سراغ وبلاگ «بلند فکر می‌کنم» بروید و از زیر و بم زندگی مشترک «فینگیل بانو» با «گل باقالی» آگاه شوید! از قهرها و آشتی‌هایشان، از پایان‌نامه‌اش (که امیدوارم زودتر قالش کنده شود)، از روابط عروسانه با مادر شوهرش، از غذاهایی که سوزانده، کتاب‌هایی که خوانده، اسباب و وسایلی که توی خانه‌اش چیده، فیلم‌هایی که دیده، خیال‌هایی که از سرش گذشته و …

خواستم کمی از سبک نوشتنش تعریف کنم که ترغیب شوید به خواندن، دیدم شاید تعریف‌های من نتواند لذتی را که از خواندن «بلند فکر می‌کنم» می‌برم منعکس کنند. پس چند تکه برایتان نقل می‌کنم:

ديشب اولين غذامو سوزوندم!!! تقصير فيلم نيكيتا شد… چند وقت پيش ديده بودمش، آخرش هم يادم بود ولي فكر ميكردم اون چيزي كه يادمه آخرش نيست و مجبور شدم بشينم يه بار ديگه از اول ببينم… تازه همراه با آگهي هاي عذاب دهنده شبكه GEM… اين شبكه هاي ايراني هم كه فقط يا مشاور املاك تبليغ ميكنن يا پيوند مو!!! گل باقالي انقدر كه گل ئه، سوزوندن اولين غذامو همراه با كلي ماچ بهم تبريك گفت… منم كه بي جنبه!! همه غذارو ريختم تو ظرفش و گفتم سوخته هاشو نخور!!!

…

من توي گزينش اسم كسي كه ازش تقليد ميكنم رو يه چيزي گفتم كه الان يادم نيست… يعني شوهر ياسمنگولا زنگ زد به يه نفر برام پرسيد… حالا هر چي تو ليست متقلد ( مورد تقليد واقع شونده!!!) ها ميگردم پيداش نميكنم… ميگم نكنه اصلا اشتباه گفته باشم!!! زنه چقدر تو دلش بهم خنديده!!! تازه گفتم هم كتابشو دارم هم تو سايتش ميرم!!! ياسمنگولا ميگه اسمش بهجت بوده!! حالا مهم نيست به هر حال كه قبول شدم!!!

…

يه چيزي يادم افتاد… تعريف كنم شاخ در بيارين… اون شبي كه رفته بوديم دنبال وسايل مهپاره، همون شب اول زندگي مشترك رو ميگم، يادمون افتاد كه براي فردا صبحونه هيچي نداريم بخوريم… گل باقالي رفت از يه بقالي همون نزديكاي جايي كه وايساده بوديم خريد كرد، بعد اومد تو ماشين گفت اين چهار تا قلم شد 10 هزار تومن… گفتم وا!!! چطوري؟؟؟ بعد ديديم يه چيزي كه به نظرمون 1000 تومن بوده رو 1250 حساب كرده… دوباره رفت تو و به يارو گفت و 500 تومن پس گرفت اومد بيرون(دو تا از اون هزار تومني ها خريده بود)… بعد بازم چون بيكار بوديم قيمتها رو حساب كرديم ديديم هنوزم پولي كه داده بيشتر از قيمت اين چيزاييه كه خريده… باز برگشت 200 تومن ديگه هم پس گرفت!!! بعد يارو خيلي خونسرد برگشته بهش گفته آقا چقدر سخت ميگيري!!! تو جيب غير مسلمون كه نميرفت!!!! مرتيكه دزد!!! ما از بقالي شانس نداريم!!!

…

پي‌نوشت : ديروز يه نامه اي كه خودم سال 82 به گل باقالي نوشته بودم رو پيدا كردم… انقدر عاشقانه بود كه گونه هام داغ شده بود و حرارت ازشون ميزد بيرون… فكر كنم قرمز هم شده بودم … فكر كن، من سياه سوخته!!! فهميدم كه اگه گل باقالي هم مثل من لوس بود با خوندن اون نامه نه تنها گريه ميكرد كه خودشو دور از جونش حلق آويز ميكرد… گه بگيرن اين زندگي مسخره رو كه همه چيز رو عادي ميكنه…

…

شرکت ما به قراردادی‌ها یکی یک کارت خرید داده که به هر مناسبتی شارژش می‌کند. برای ساعتی‌ها، به جای اینکه کارت خرید بدهد و شارژ کند، در هر مناسبت یک کارت «هدیه» می‌دهد. حالا در نظر داشته باشید که مسعود هم ساعتی است و چند روز پیش از ماه رمضان، حالا نمی‌دانم به مناسبت نیمه شعبان یا به مناسبت رسیدن ماه رمضان، یک کارت هدیه‌ی 60 هزار تومانی به همه ساعتی‌ها دادند و کارت مسعود هم ماند پیش امور اداری تا بیاید و تحویل بگیرد. (اگر داستان جنایت قبلی رامین و کارآگاه بهمنی را نخوانده اید، حتما قبل از ادامه ماجرا بخوانید)

پریروز از امور اداری زنگ زدند به کارآگاه که بیا کارت هدیه‌ی مسعود را تحویل بگیر و از طرفش امضاء بده که ما پرونده‌ی کارت‌ها را ببندیم. یعنی به نظرتان اگر خبر داشتند که با این کارشان چه ظلمی در حق مسعود می‌کنند، آیا باز هم کارت را تحویل کارآگاه می‌دادند؟

خلاصه ما دیدیم که کارآگاه از امور اداری برگشته و همینطور چشم‌هایش برق می‌زند و معلوم است که دارد برای سر کار گذاشتن کسی نقشه می‌کشد… بعد از کمی سبک سنگین کردن و سنجیدن اوضاع، گوشی را برداشت و زنگ زد به مسعود که بیا و کارت هدیه‌ات را تحویل بگیر و اگر تا فلان ساعت نیامدی، من به جبران آن آبرو ریزی که درآوردی، محتوای کارتت را هدیه می‌دهم به محک!

در مدتی که مسعودی توی راه بود تا برسد، کارآگاه دودل بود که نکند وبلاگ مرا خوانده باشد و از همه چیز خبر داشته باشد ولی همین که رسید و کارآگاه اسم محک را برد و قیافه‌ی مسعود آنطور شرمنده و خجالت‌زده شد، خیال کارآگاه هم راحت شد که هنوز برای اسکل‌سازی بیشتر، فرصت هست!

از شانس بد مسعود، وقتی که رسید من داشتم می‌رفتم خانه و نشد که توجیه‌اش کنم یا حداقل بفرستم که پست قبلی را بخواند و بفهمد که چقدر سر کار بوده! خبر هم ندارم که در غیاب من چه اتفاقی افتاد ولی فردای ماجرا دیدم که کارآگاه چنین امضایی از مسعود گرفته: